Sinds de coronacrisis ons op de proef stelt, gaat het steeds vaker over veerkracht. Zolang je maar voldoende fysieke en mentale reserves hebt, kun je veel aan, is de gedachte. Vaak wordt in één adem genoemd dat kinderen meer veerkracht hebben dan volwassenen.
“Volslagen nonsens”, vindt de beroemde Amerikaanse kinderpsychiater Bruce Perry. “Al helemaal als ze veel akelige gebeurtenissen hebben meegemaakt.” Ik sprak hem thuis in Houston, via een videoverbinding. Perry, die tijdens zijn talloze tv-optredens en gastcolleges altijd strak in het pak zit, ontving me in zijn tot werkkamer omgebouwde garage en was gehuld in een paars jogging pak.
“De kans is groot dat het stresssysteem van deze kinderen overactief is geworden”, legde hij uit. “Dan kunnen hele kleine nieuwe dingen al leiden tot extreme reacties.” Wat betekent de lock down voor deze chronisch overgevoelige kinderen, die thuis vaak geen veilige basis hebben en nu ook het contact met school en vriendjes moeten missen? Perry veerde op toen ik die vraag stelde. Volgens hem is er -ook in coronatijd- altijd hoop voor kwetsbare kinderen. Als een paar betrokken volwassenen om hen heen maar de goede dingen doen. Zodat ze kalmeren en weer vertrouwen krijgen in zichzelf.
Dan moeten die volwassenen wel weten wàt ze moeten doen. Want getraumatiseerde kinderen helpen gaat niet vanzelf. Je moet er eerst voor zorgen dat ze zich zo veilig voelen dat ze uit hun overlevingsstand komen. Op de Amerikaanse televisie, op You Tube en in een uitgebreide serie over corona en het kinderbrein legt Perry haarfijn uit hoe het brein van getraumatiseerde kinderen werkt en wat volwassenen voor hen kunnen doen. Ook beantwoordt hij vrijwel dagelijks vragen van ouders die met de handen in het haar zitten. Het deed me verlangen naar een Diederik Gommers van de kinderpsychiatrie. Waarom is in Nederland nog geen kinderpsychiater opgestaan die zijn kennis en ervaring beschikbaar stelt voor ouders en anderen die zich in coronatijd zorgen maken over kwetsbare kinderen?
